Σιμόν ντε Μποβουάρ

Η Σιμόν ντε Μπoβουάρ

H Google τιμά σήμερα την Γαλλίδα συγγραφέα Σιμόν ντε Μπoβουάρ(Simone de Beauvoir)


Η Σιμόν ντε Μπoβουάρ απαντάται και Μπωβουάρ (γαλλικά: Simone de Beauvoir, 9 Ιανουαρίου 1908 – 14 Απριλίου 1986) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια.

Υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ.
Το γνωστότερο έργο της υπήρξε Το Δεύτερο Φύλο, μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών.

Γεννημένη ως Simone Lucie-Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι της Γαλλίας, σπούδασε στο ανώτατο πανεπιστήμιο της École Normale Supérieure όπου και συνάντησε το 1921 τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.

Το 1981 συνέγραψε το La Cérémonie Des Adieux (Η Τελετή του Αποχαιρετισμού), μια οδυνηρή εξιστόρηση των τελευταίων χρόνων του Σαρτρ.

Η Μποβουάρ θεωρήθηκε η μητέρα του μετά το 1968 φεμινισμού, με φιλοσοφικά γραπτά που συνδέθηκαν, αν και ήταν ανεξάρτητα, με τον Σαρτριανό υπαρξισμό.

Πέθανε από πνευμονία στις 14 Απριλίου του 1986 και θάφτηκε παραπλεύρως του Σαρτρ στο Cimetière du Montparnasse του Παρισιού.

Το 1943 η Μποβουάρ εξέδωσε το L'Invitée, ένα μυθοπλαστικό χρονικό της σχέσης που ανέπτυξε με μία από τις φοιτήτριές της, την Olga Kosakiewicz, ενώ δίδασκε στη Ρουέν κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ’30. Το μυθιστόρημα διερευνεί και την πολύπλοκη σχέση μεταξύ της Μποβουάρ και του Σαρτρ, καθώς και πώς επηρεάστηκε η σχέση τους με την συμπερίληψη της Kosakiewicz.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ντε Μποβουάρ συνεργάστηκε με τον Σαρτρ στην έκδοση του Les Temps Modernes, μια πολιτική εφημερίδα. Πέρα από την εκδοτική της δραστηριότητα, η Μπωβουάρ χρησιμοποίησε την εφημερίδα ως πλατφόρμα για να παρουσιάσει διάφορες δουλειές και παρέμεινε εκδότρια ως τον θάνατό της.

Αν και το Pour Une Morale de L'ambiguïté (1947) έλαβε λίγη προσοχή είναι ίσως το μοναδικό καλύτερο σημείο εισαγωγής στον Γαλλικό υπαρξισμό. Η απλότητα του έργου είναι αριστούργημα από μόνη της, αφού η ντε Μποβουάρ μειώνει την τραχύτητα που πολλοί συνδέουν με την ανάγνωση του υπεραναλυτικού Το Είναι και το Τίποτα του Σαρτρ, σε λίγες σελίδες συγκριτικά ελαφρού διαβάσματος.

Θα πρέπει να τονιστεί πως η ντε Μποβουάρ ήταν αρκετά ευέλικτη ως συγγραφέας.

Ήταν εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός, δοκιμιογράφος, καθώς και ως βιογράφος. Μετά το θάνατό της, η ντε Μποβουάρ έγινε αποδέκτης εξαιρετικού θαυμασμού και επαίνων, όχι μόνο εξαιτίας της αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμός|φεμινισμού στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και λόγω της αυξανόμενης κατανόησης της επιρροής που είχε στο αριστούργημα του Σαρτρ Το Είναι και Το Τίποτα. Χωρίς αμφιβολία είναι μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία.

Άλλες σημαντικές εργασίες: Les Mandarins (1954), Memoires d'une jeune fille rangée ( 1958).

Η πολυγραφότατη συγγραφέας και σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος ήξερε καλά το παιχνίδι της πρόκλησης, μέσα από τους θυελλώδεις δεσμούς της και τις περιβόητες λεσβιακές της σχέσεις, με την ίδια να κάνει ακόμα και γuμνή φωτογράφιση, πράγμα αδιανόητο για άνθρωπο του πνεύματος!


«Ανικανοποίητη, ψυχρή, λάγνα, νυμφομανής, λεσβία, με εκατό εκτρώσεις, όλα αυτά ήμουν εγώ, ακόμη και άγαμη μητέρα», γράφει στα απομνημονεύματά της και σηκώνει θύελλα αντιδράσεων.

Αυτή ήταν η Σιμόν ντε Μποβουάρ, που έπαιζε τη διανόηση στα δάχτυλα ζώντας ταυτοχρόνως κάθε στιγμή της ζωής της...

Περιπέτειες με τη ζωή της


Το 1931, η Μποβουάρ διορίζεται σε λύκειο της Μασσαλίας, με τον Σαρτρ να περνά τον καιρό του στη Χάβρη. Το 1932 θα βρει τη Σιμόν σε λύκειο της Ρουέν, στο οποίο και θα δεχθεί επίσημη επίπληξη για τη δριμεία κριτική που ασκούσε στον περιορισμένο ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, αλλά και για τα πασιφιστικά της κηρύγματα.

Το 1940, με τη ναζιστική κατοχή της Γαλλίας, οι απόψεις της θα τεθούν στο στόχαστρο του γερμανού κατακτητή και η ίδια θα απαλλαχθεί από τα διδακτικά της καθήκοντα τον επόμενο χρόνο από τη φιλοναζιστική κυβέρνηση.

Θα καταφέρει πάντως λίγο αργότερα να διοριστεί εκ νέου σε σχολείο, αυτή τη φορά όμως θα είναι γονική καταγγελία για σεξουαλική διαφθορά μαθήτριά της που θα της στερήσει μια για πάντα τη θέση της εκπαιδευτικού (1943): δεν θα επέστρεφε ποτέ στη διδασκαλία, παρά το γεγονός ότι λάτρευε το σχολικό περιβάλλον...

Θάνατος και κληρονομιά


Η Μποβουάρ έζησε το 1980 τον θάνατο του ισόβιου συντρόφου της Ζαν-Πολ Σαρτρ: συντετριμμένη και απαρηγόρητη, τον αποχαιρετά επισήμως στο βιβλίο-φόρο τιμής που γράφει το 1981.

Μετά την απώλεια του Σαρτρ, η ίδια υιοθετεί την εδώ και χρόνια σύντροφό της Sylvie le Bon και περνά το υπόλοιπο της ζωής της αποτραβηγμένη από τη δημόσια ζωή.

Πεθαίνει από πνευμονικό οίδημα στις 14 Απριλίου 1986.


Η συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια με την αντισυμβατική ζωή, που τόσο σημάδεψε τη σύγχρονη εποχή, δεν ήταν πια στη ζωή. Η κληρονομιά της ωστόσο δεν θα χανόταν: το φεμινιστικό κίνημα πέτυχε και η ίδια τιμήθηκε με πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις, ζώντας παράλληλα μια γεμάτη ζωή σφαλιστή στις επικρίσεις και την κοινωνική κατακραυγή.

Η πολύπτυχη προσωπικότητα της γυναίκας-θρύλου θα μείνει φάρος στο πώς το ιδιωτικό μετατρέπεται σε δημόσιο και τανάπαλιν: πρόκειται στην ουσία για μια γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για γνώση και ελευθερία, η οποία πάλεψε ενάντια σε κάθε σύμβαση και έζησε με μεγάλη ένταση, καθώς ήξερε ότι «ο θάνατος καταδικάζει την επίγεια ύπαρξη, τη μία και μοναδική, να είναι πλούσια και μεστή»...

tragiko.net