Οι Ομοσπονδίες η μία μετά την άλλη δηλώνουν αδυναμία να αναλάβουν τη διοργάνωση πρωταθλημάτων και ξεκαθαρίζουν ότι θα στηρίξουν όσο μπορούν μόνο τις εθνικές ομάδες. Άλλες δεν μπορούν να στηρίξουν ούτε τις εθνικές ομάδες.
Άμα έχεις λεφτά τρέχα να αγωνιστείς στο εξωτερικό. Άμα δεν έχεις …άντε γειά. Τα σωματεία φυτοζωούν αλλά και όσα έχουν κάνει τα κουμάντα τους και αντέχουν δεν μπορούν να υποκαθιστούν την κάθε Ομοσπονδία όσο αφορά τα οικονομικά Δηλαδή να βάζουν από το ταμείο τους για να πηγαίνουν οι αθλητές τους σε μεγάλες διοργανώσεις εκπροσωπώντας την Εθνική Ομάδα. Και αν τολμήσει κάποιος γονιός να πει μια κουβέντα, να διαμαρτυρηθεί ….άντε γειά.
Όσοι είναι στους διάφορους χώρους, γιατί κάθε άθλημα έχει τα δικά του εσωτερικά θέματα που τα κρύβουν επιμελώς, τα βλέπουν αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν στη λογική του «εγώ θα κάνω τον ήρωα;» Άντε γειά.
Όταν ρώτησα τον παγκόσμιο πρωταθλητή ελαφρών βαρών της επαγγελματικής πυγμαχίας, Μιχάλη Αρναούτη, που κάνει τεράστια καριέρα στις ΗΠΑ, αν προτρέπει τα παιδιά να πάνε στο άθλημα για πρωταθλητισμό η απάντησή του ήταν ενδεικτική και αφορούσε την γενικότερη εικόνα του αθλητισμού:
«Ας κοιτάξουν να σπουδάσουν και να μορφωθούν και ας ξεχάσουν τον πρωταθλητισμό. Αν κάποιος είναι μεγάλο ταλέντο θα ξεχωρίσει από μόνος του».
Τα σκέφτομαι όλα αυτά όταν βλέπω τους γονείς να μοχθούν, να αγωνιούν, να αγχώνονται και να αγχώνουν τα παιδιά τους στις τρυφερές ηλικίες έως και 15 ετών για να πάρουν ένα μετάλλιο, μία κούπα . Να λιβανίζουν τον εκάστοτε προπονητή για να παίξει το βλαστάρι τους και να έχει καλύτερη αντιμετώπιση, να έχουν υστερόβουλα κολλητιλίκια με διοικήσεις και εφόρους, πόσο μάλλον να μπαίνουν οι ίδιοι οι γονείς στη διοίκηση του σωματείου στο οποίο αγωνίζεται το παιδί τους; Πως μπορείς να είσαι αντικειμενικός όταν το παιδί σου αγωνίζεται σε ένα σωματείο στη διοίκηση του οποίου μετέχεις; Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση που θα την κάνουμε αργότερα. Πάντως ένας πολύ καλός μου φίλος, που είναι έφορος σε έναν όμιλο όπου αγωνίζονται οι κόρες του, όταν τον ρώτησα μου απάντησε: «Δεν υπάρχουν άλλοι να ασχοληθούν, και είπα να προσφερθώ.»
Αυτό που έχω καταλάβει, ειδικά αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης είναι ότι πωρώνοντας τον γονιό και αφήνοντάς του ελπίδες ότι το παιδί του έχει μέλλον σε κάποιο άθλημα, τον κάνεις πελάτη, που θα πληρώνει τη συνδρομή του, θα πληρώνει με δικά του έξοδα τον εξοπλισμό του παιδιού του για να «μην του κόψει την τύχη», θα πληρώνει τις αποστολές για αγώνες εκτός έδρας, θα πληρώνει, θα πληρώνει, θα πληρώνει…
Και δεν χρειάζεται να είναι μεγάλα τα ποσά. Λίγα-λίγα, όμως μαζεύονται αρκετά. Και όλα για το παιδί. Μα έτσι, μα αλλιώς, πάντα το χέρι θα μπαίνει στην τσέπη του γονιού. Και στο τέλος η ψευδαίσθηση διαλύεται και το πολύχρωμο πάζλ αποδεικνύεται εικονική πραγματικότητα. Και μόλις περάσεις τη Σκύλλα σε περιμένει η Χάρυβδη. Και πρέπει να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη» για να μπορέσεις να βγάλεις άκρη και να παίρνεις ακόμη και αυτά που δικαιούσαι. Τα αυτονόητα δηλαδή.
Για αυτό σκέφτομαι αν αξίζει να πιέζεις τα παιδιά σου να κάνουν πρωταθλητισμό όταν ακόμη δεν έχουν προλάβει να απολαύσουν τον αθλητισμό. Πιάσε τ’ αβγό και κούρευτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου